de wijze gaat naar het oosten

Waar de andere wijzen vandaan kwamen. maar goed. Het koste me 2.5 week om de afstand, 2800 km te overbruggen, en ik moet zeggen, het was een mooi stuk. Ik verliet Alice springs na de noodzakelijke inkopen te hebben gedaan rond de middag en was "savonds 360 km verderop bij Devils marbles. Grote rond afgesleten knikkers kunstig door de natuur geplaatst. Ik ben precies op tijd voor een schitterende bijzondere australische sunset. En het bewijs daarvan volgt dan ook snel.
Ik loop een beetje vast met de foto's erbij te voegen bij de verhalen, maar dat is technisch en hoop het snel te doen zodat jullie weer je toetsen bord kunnen boenen na het kwijlen en vergapen.

Ik was vroeg op voor een sunrise over deze formaties en zodoende kon ik ook bijzondere platen maken van knikkeren bij maanlicht.
Wel apart hoor.
Dan rij ik door richting de grens met Queensland. Een hek dat zich uitstrekt tot de horizon en net een koe of schaap tegen houd, meer niet.
Ik tank af voordat ik naar Lawn Hill gorge rij, een 160 km gravelweg die niet echt slecht is, maar na 100 km kom ik daar ook op terug.
Afgewisseld met hoopgevende stukken asfalt, het is tenslotte een highway , kom ik een klein uur later bij de afslag.
Zie je het voor je de A16 in zand en gravel!!!

In het park loop ik een paar mooie wandelingen langs de gorge edges. de rand van de kloof. Als je de 55 meter naar beneden valt val je iig in het water, beter dan een rots toch?

Ik kano de andere ochtend de kloof door en spot op de weg terug een kleine freshwater krokodil op een boomstam in het water, maar voordat ik hem mooi kan vastleggen duikt deze onder, in een verschrikte reaktie op mijn aanwezigheid.
Helaas.
Eind van de middag is er een concert van een kwartet met een didgeridoo speler, lijkt me leuk dus ik schuif aan. De Didg speler blijkt afwezig en 4 sckriekende violen en een cello geven een niet ondraaglijke weergave van moderne en klassieke stukken. Na een halfuur besluit ik dat mijn prestatie dit bij te wonen hier afgerond word en ik rij aan.
De volgende stop word Gregory downs, een rivierbedding om in te kamperen en een openbaar toiletblok met douche waarvan de lichtschakelaar precies genoeg tijd geeft om van de schakelaar terug naar de douche cabine te glijden en weer nat te worden voordat deze het tijd vind om weer om te schakelen naar donker. En donker is het!
Gelukkig was ik gewaarschuwd en ik zet de zaklamp aan om bij het flauwe schijnsel van het laatste beetje prik in de batterijen de zwarte knop weer in te drukken.
De douche is koud, en ik heb dan ook niet veel tijd nodig om de lagen stof en ander vuil wat zich de afgelopen dagen op mijn huid heeft afgezet af te boenen.
Ik loop terug op gevoel want als ik naar beneden kijk zie ik nog net m'n middel en daarna is het zwart. M'n zaklamp heeft de geest gegeven dus "op gevoel" lopen.
Ik mis de brug niet en "droog over" bereik ik m'n tent.
De andere ochtend ruik ik (weer ) een sterke benzine geur en ik besluit op onderzoek uit te gaan.
Het komt vanachter m'n steenslag beschermer vandaan en ik demonteer de boel, daarmee komt ook de 80 liter tank naar beneden en ik weet het/mijn zaakje te redden door de tank te stutten met m'n knieen.
Als ik de tank op de grond heb en nader bestudeer zie ik dat er een scheur in zit van zo'n 3 cm. FIJN.
Een benzine tank lassen is aanleiding geven tot een mooi vuurwerk en een gratis vorm van plastische chirurgie daar deze door de gassen erin met een flinke klap uiteen zal spatten of het luchtruim zal kiezen.
Ik moet dus een andere oplossing zoeken en deze vind ik door een 2 komponentenlijn aan te brengen. De andere ochtend vul ik hem weer met de 30 liter die mij restte ( 20 liter weggelekt in 250 kilometer rijden)
en het blijkt te werken.
Ik zet mijn reis voort via Normanton en dan richting het Atherton op het tableland, de hoogvlakte die achter Cairns begint.

Dat word weer een nieuw bericht.